Στην Καινή Διαθήκη διατυπώνεται με σαφήνεια ότι η Μητέρα του Ιησού Χριστού ήταν παρθένος (Ματθ.1:18,23,25). Ο Κύριός μας έχει έναν αιώνιο ουράνιο Πατέρα, αλλά όχι πατέρα επίγειο. Γεννήθηκε έξω από τον χρόνο από τον Πατέρα δίχως μητέρα' και γεννήθηκε μέσα στο χρόνο από τη Μητέρα του δίχως πατέρα. Αυτή η πεποίθηση στην Παρθενική Γέννηση όμως δεν μειώνει καθόλου την πληρότητα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού. Αν και η μητέρα ήταν Παρθένος, έγινε μια πραγματική ανθρώπινη γέννηση ενός γνήσια ανθρώπινου βρέφους.
Όμως γιατί -ρωτάμε- η γέννησή του σαν ανθρώπου θάπρεπε νάχει πάρει αυτή την ιδιαίτερη μορφή; Σ' αυτό ίσως θα μπορούσε να δοθεί ως απάντηση το ότι η Παρθενία της μητέρας εξυπηρετεί σαν ένα ´´Σημείο´´ της μοναδικότητας του Υιού. Πρώτο, το γεγονός ότι ο Χριστός δεν έχει επίγειο πατέρα σημαίνει ότι είναι στραμμένος πάντα πέρ' απ' την κατάστασή του μέσα στο χώρο και στον χρόνο προς την ουράνια και αιώνια προέλευσή του. Το παιδί της Μαρίας είναι αληθινά άνθρωπος' είναι μέσα στην ιστορία αλλά είναι και πέρα απ' την ιστορία. Η γέννησή του από μία παρθένο τονίζει το ότι αν και περιχωρούμενος είναι επίσης υπερβατικός αν και τέλειος άνθρωπος είναι και τέλειος Θεός.
Δεύτερο, το γεγονός ότι η Μητέρα του Χριστού ήταν Παρθένος δείχνει ότι η γέννησή του πρέπει ν' αποδοθεί με μοναδικό τρόπο σε θεία πρωτοβουλία. Αν και είναι τέλειος άνθρωπος, η γέννησή του δεν ήταν το αποτέλεσμα της σεξουαλικής ένωσης ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλά ήταν μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο το άμεσο του Θεού. Τρίτο, η γέννηση του Χριστού από μια παρθένο υπογραμμίζει ότι η Ενσάρκωση δεν έχει καμιά σχέση με τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Όταν γεννιέται ένα παιδί από δυό ανθρώπινους γονείς με το συνηθισμένο τρόπο, αρχίζει να υφίσταται μια καινούργια ύπαρξη. Αλλά το πρόσωπο του ενσαρκωμένου Χριστού δεν είναι άλλο από το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Επομένως, στη γέννηση του Χριστού δεν άρχισε να υφίσταται ένα νέο πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο του Υιού του Θεού που προϋπήρχε άρχισε τώρα να ζει όχι μόνο με θεϊκό αλλά και με ανθρώπινο τρόπο ύπαρξης. Έτσι η Παρθενική Γέννηση αντανακλά την αιώνια προΰπαρξη του Χριστού.
Επειδή το πρόσωπο του ενσαρκωμένου Χριστού ταυτίζεται με το πρόσωπο του Λόγου, η Παρθένος Μαρία δίκαια μπορεί να πάρει τον τίτλο Θεοτόκος. Είναι μητέρα όχι ενός ανθρώπινου γιού που έχει ενωθεί με τον θείο Υιό, αλλ' ενός ανθρώπινου γιού που είναι ο μονογενής Υιός του Θεού. Ο γιός της Μαρίας είναι το ίδιο πρόσωπο με το θείο Υιό του Θεού' κι έτσι, χάρη στην ενσάρκωση, η Μαρία είναι πραγματικά «Μητέρα του Θεού».
(Επισκόπου Διοκλείας Κάλλιστου Γουέαρ: «Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» σσ.89-91)
Για την αντιγραφή
π. Παναγιώτης Ρόδης
3 σχόλια:
Υψηλού θεολογικού περιεχομένου το κείμενο, ενώ παράλληλα είναι γραμμένο με απλότητα και σαφήνεια. Λύνει πολλές απορίες και θωρακίζει την γνώση.
Έχει το χάρισμα να γράφει πάντα κάτι το νέο αυτός ο άνθρωπος. Είναι μεγάλος σύγχρονος Θεολόγος. Ευχαριστίες στον π. Παναγιώτη για την επιλογή.
Μου έλυσε απορίες αυτό το μικρούτσικο κομματάκι. Ακούς τόσα πολλά σε κηρύγματα αλλά δεν περιέχουν ουσία. Ίσος και λόγο άγνοιας των ομιλητών. Ευτυχώς που υπάρχουν τα βιβλία διαπρεπών θεολόγων.
Δημοσίευση σχολίου